Dzisiejsze czytanie z Pierwszego Listu św. Piotra ukazuje uniwersalny wymiar zbawczej śmierci Chrystusa. On, sprawiedliwy i niewinny, umarł dobrowolnie za nas, niesprawiedliwych i grzeszników, aby wszystkich przyprowadzić do Boga. Autor Listu nawiązuje do czasów wielkiego potopu i Arki Noego, dzięki której ocalony został patriarcha Noe i jego rodzina.

Arka Noego jest dla św. Piotra zapowiedzią sakramentu chrztu. Tak jak woda obmywa ciało ludzkie z brudu, tak woda chrztu obmywa człowieka z brudu grzechu. Prosić o chrzest, to prosić Boga szczerym sercem o zbawienie. Dokonuje się ono przez chrzest, który jest uczestnictwem w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa. Obrazuje to pierwotna forma udzielania chrztu przez zanurzenie. Przyjmujący chrzest zanurzał się w wodzie na znak łączności ze śmiercią Chrystusa i wynurzał na znak jego zmartwychwstania. Te dwie tajemnice naszego zbawienia wspominamy podczas Wielkiego Postu, prowadzącego nas do Świąt Paschalnych.

Idźcie do Józefa

Patris corde, czyli ojcowskim sercem, umiłował św. Józef Jezusa. Tymi słowami rozpoczyna się List Apostolski papieża Franciszka wprowadzający Kościół w Rok św. Józefa. Okazją jest 150. rocznica ogłoszenia św. Józefa Patronem Kościoła Powszechnego. Ojciec Święty Franciszek pragnie w swoim Liście podzielić się z nami osobistymi refleksjami na temat Opiekuna Zbawiciela i Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny.

W tym pięknym dokumencie, głębokim teologicznie i mającym celne odniesienia praktyczne, Franciszek ukazuje w kilku odsłonach, jak św. Józef realizował swoje duchowe ojcostwo w relacji do Chrystusa. Uczynił on ze swego życia służbę, złożył je w ofierze tajemnicy wcielenia i związanej z nią odkupieńczej misji. Przekształcił swe ludzkie powołanie do rodzinnej miłości w ponadludzką ofiarę z siebie, ze swego serca w miłość oddaną na służbę Mesjaszowi, wzrastającemu w jego domu (św. Paweł VI, papież).

Józef był ojcem czułym, zatroskanym o Jezusa i Maryję, troskliwym wychowawcą Syna Bożego, który pod jego okiem wzrastał w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi (Łk 2, 52). Święty Józef był człowiekiem twórczej odwagi. Sprawdzała się ona w momentach trudnych, których nie brakowało w życiu Świętej Rodziny. Józef był człowiekiem pracy i dzięki niej zapewniał utrzymanie Świętej Rodzinie. To od niego Jezus uczył się wartości, godności i radości ludzkiej pracy. W charakterystyce ojcowskiej miłości Józefa, papież Franciszek nawiązuje do książki polskiego pisarza Jana Dobraczyńskiego, zatytułowanej Cień Ojca. Józef jest w stosunku do Jezusa cieniem Ojca Niebieskiego na ziemi: osłania Go, chroni, nie odstępuje od Niego, podąża Jego śladami.

Zachęcam duszpasterzy, by w Roku św. Józefa nawiązywali do papieskiego nauczania o św. Józefie tak w homiliach, jak i w okolicznościowych katechezach i konferencjach. Obok omawianego Listu papieża Franciszka warto sięgnąć do Adhortacji apostolskiej św. Jana Pawła II Redemptoris Custos Stróż Odkupiciela. Czasy obecne bardzo potrzebują, zauważa papież Franciszek, odnowy rozumienia zadań mężów i ojców w rodzinach, zwłaszcza ich roli w procesie wychowania dzieci.

Msze święte wotywne o św. Józefie, odprawiane w środy albo w dniu 19 każdego miesiąca, mogą być także dobrą okazją do modlitwy w intencji ludzi pracy, za rodziny przeżywające trudności, w intencji prześladowanych, chorych i umierających. Przypomnijmy wiernym pieśni o św. Józefie, modlitwy kierowane do Opiekuna Zbawiciela, także tę, którą papież zamieścił na końcu swojego Listu Apostolskiego. Módlmy się także słowami Litanii do św. Józefa. Wiele wspólnot parafialnych ma św. Józefa za patrona. Zachęcam duszpasterzy z tych ośrodków oraz wiernych świeckich, aby animowali modlitwę za wstawiennictwem opiekuna Kościoła, w której będą brali udział wierni z innych parafii.

Niech wróci piękny zwyczaj rodzinnego odmawiania modlitwy różańcowej i osobistego zawierzenia wykonywanej pracy Opiekunowi Świętej Rodziny. Niech wierni korzystają z możliwości uzyskania odpustu zupełnego w Roku św. Józefa przez rozważanie Modlitwy Pańskiej Ojcze nasz dla odkrywania i rozeznawania woli Boga w życiu na wzór św. Józefa.

Radość rodzinnej miłości

Życie prostego Cieśli z Nazaretu wplecione jest w bieg niezwykłych wydarzeń - w wielką przygodę Boga i człowieka. Józef ma za zadanie otoczyć płaszczem opieki i miłości Zbawiciela całego rodzaju ludzkiego oraz Jego Matkę, Maryję. Rok św. Józefa kieruje więc w sposób naturalny naszą uwagę na Świętą Rodzinę, będącą wzorem dla wszystkich rodzin chrześcijańskich.

Biorąc to pod uwagę, papież Franciszek postanowił w Uroczystość św. Józefa zainaugurować dodatkowo Rok Rodziny. Zakończy się on 26 czerwca 2022 r. podczas dziesiątego Światowego Spotkania Rodzin w Rzymie z udziałem Ojca Świętego. W dniu 19 marca tego roku przypadnie 8. rocznica inauguracji pontyfikatu papieża Franciszka oraz 5. rocznica publikacji posynodalnej adhortacji apostolskiej Amoris Laetitia o pięknie i radości miłości rodzinnej.

Radość miłości przeżywana w rodzinach - pisze papież Franciszek w tym dokumencie - jest także radością Kościoła. Pomimo licznych oznak kryzysu małżeństwa, pragnienie rodziny jest stale żywe, zwłaszcza wśród ludzi młodych i motywuje Kościół. Odpowiadające na to pragnienie chrześcijańskie przepowiadanie dotyczące rodziny to doprawdy dobra nowina.

Związane z pandemią ograniczenia we wspólnotowym życiu religijnym pozwoliły ukazać rolę rodziny jako Kościoła Domowego oraz znaczenie wspólnotowych więzi pomiędzy rodzinami, które czynią z Kościoła rodzinę rodzin. Rodzina zasługuje na całoroczne świętowanie i dlatego powinna znaleźć się w centrum zaangażowania i uwagi każdej rzeczywistości kościelnej i duszpasterskiej.

Odpowiedzią na apel papieża będzie w naszej archidiecezji inicjatywa ewangelizacyjna skierowana do rodzin i małżeństw. W wielu wspólnotach parafialnych pogłębiają się niepokojące zjawiska spowodowane kruchością wiary i piętrzącymi się trudnościami w komunikacji między małżonkami. Są młodzi, którym brak odwagi podjęcia zobowiązania na całe życie. Zespół ds. Nowej Ewangelizacji w Archidiecezji Lubelskiej spróbuje wypracować duszpasterskie narzędzia odpowiadające na te wyzwania.

Początkowo do kilku parafii w Archidiecezji Lubelskiej zostaną posłane grupy ewangelizacyjne składające się z małżeństw, osób świeckich i kapłana. Celem ich posługi będzie rozpalenie na nowo wiary w Bożą miłość, na której można zbudować trwałą jedność i miłość między małżonkami. Będziemy się starać osiągnąć ten cel przez przepowiadanie Słowa Bożego, modlitwę oraz świadectwa małżeństw oparte na ich doświadczeniach w odbudowywaniu jedności, odnawianiu dialogu i miłości małżeńskiej.

Przewidziane są takie formy ewangelizacyjne jak randki małżeńskie owocujące zaproszeniem na kurs ewangelizacyjny dla małżeństw, rekolekcje dla małżonków, także dla osób żyjących w związkach niesakramentalnych oraz oferta ewangelizacyjna dla rodziców żyjących w takich związkach, a pragnących sakramentu chrztu dla swojego dziecka.

Kierujemy wzrok naszej wiary na Rodzinę z Nazaretu, w której centrum znajduje się Jezus. Na Rodzinę, której Matką jest Maryja, a opiekunem św. Józef. Niech spotkanie ze Świętą Rodziną pomoże każdej polskiej rodzinie uwierzyć w siebie, w swoje piękne i niezastąpione powołanie. Niech jej przywróci zaufanie do własnego bogactwa natury i łaski, niech ją umocni na chwile kryzysu i próby. Niech je otwiera na bezcenny dar życia.

Bijące serce Kościoła

Włączając się w inicjatywy duszpasterskie Stolicy Apostolskiej, nie zapominamy o naszych ogólnopolskich i diecezjalnych przedsięwzięciach. Jesteśmy w samym środku trzyletniego programu duszpasterskiego ogniskującego się wokół Eucharystii, która daje nam i podtrzymuje w nas życie duchowe. Obecny rok przeżywamy pod hasłem Zgromadzeni na Świętej Wieczerzy. Chcemy się gromadzić na Eucharystii, tęsknimy za wspólnotą wiary i modlitwy, ograniczoną przez pandemię. Pragniemy poznawać duchową głębię i piękno sakramentu miłości i jedności.

Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski, arcybiskup Stanisław Gądecki zwrócił się z apelem na Wielki Post, aby mimo trudnej sytuacji pandemicznej i obowiązujących rygorów sanitarnych, nikt nie został pozbawiony dostępu do Eucharystii i innych sakramentów, czyli największego skarbu Kościoła, przez które Chrystus daje samego siebie wspólnocie wierzących i zapewnia nam udział w owocach swojej zbawczej męki.

Papież Franciszek powiedział, że Eucharystia jest bijącym sercem Kościoła, rodzi go i odradza, gromadzi go i daje mu siłę. Ale Eucharystia przygotowuje nam również miejsce w niebie, w wieczności, ponieważ jest Chlebem z nieba. Stamtąd pochodzi, jest jedyną materią na tej ziemi, która naprawdę dotyka wieczności.

Eucharystyczny wymiar posiada przygotowywany III Synod Archidiecezji Lubelskiej, który ma nas zachęcić do budowania komunii, czyli wspólnoty czerpiącej siłę do budowania jedności i miłości z głębokiego przeżywania Eucharystii.

W grudniu ubiegłego roku pracę rozpoczęły parafialne zespoły synodalne. Do sekretariatu synodu zostały przekazane pierwsze refleksje dotyczące relacji Kościoła ze światem kultury, posługi kapłanów oraz duszpasterstwa rodzin. Bardzo dziękujemy wszystkim, którzy z oddaniem angażują się w prace synodu, tak w zespołach parafialnych, jak i komisjach tematycznych.

Wszyscy dostrzegamy, jak pilną sprawą jest głoszenie Ewangelii współczesnemu pokoleniu. Nie brakuje głosów, które przypominają, że Kościół jest w sytuacji kryzysowej. Jednak nie brakuje też faktów, które świadczą o żywotności Kościoła. Przykładem niech będą cieszące się wciąż ogromnym zainteresowaniem propozycje formacyjne oferowane przez szkoły nowej ewangelizacji, również w naszej diecezji. Od nas wszystkich zależy, czy sprawdzona moc Dobrej Nowiny dotrze do ludzi, którzy żyją obok nas. Synod jest naszym wspólnym dobrem, które mamy wykorzystać do skuteczniejszego głoszenia Jezusa Chrystusa jedynego Odkupiciela człowieka.

Przyjmijcie błogosławieństwo na radosne i owocne przeżycie Wielkiego Postu

W dzisiejszej liturgii słowa usłyszeliśmy początkowy fragment Pierwszego Listu Świętego Pawła Apostoła do Koryntian. Apostoł Narodów pozdrawia nas życzeniem łaski i pokoju od Boga, naszego Ojca i od Pana Jezusa Chrystusa. Przypomina, że to Bóg przez Jezusa Chrystusa jest źródłem pokoju, za którym tak bardzo tęskni ludzkie serce. To od Niego otrzymujemy wszystkie łaski i dary, jakie są nam potrzebne do godnego życia i duchowego rozwoju. Okres Adwentu jest czasem wdzięczności za wielkie dary otrzymane od Boga, ale przede wszystkim za najcenniejszy Dar, jaki kiedykolwiek otrzymała ludzkość: za Syna Bożego, który dla nas i dla naszego zbawienia stał się człowiekiem i narodził się z Maryi Dziewicy. Święty Paweł zachęca nas, abyśmy oczekiwali na objawienie się naszego Pana, Jezusa Chrystusa. Zapewnia nas, że Bóg jest wierny i spełni swoją obietnicę.

Rozdarte niebo

Opisana w pierwszym czytaniu sytuacja ludzi, którzy oddalili się od Boga, skłania proroka Izajasza do dramatycznego wołania: Czemu, o Panie dozwalasz nam błądzić z dala od Twoich dróg, tak iż serca nasze stają się nieczułe na bojaźń przed Tobą? Odmień się przez wzgląd na swoje sługi i na pokolenia Twojego dziedzictwa. Obyś rozdarł niebiosa i zstąpił!

Jakże bliska jest nam ta perspektywa proroka. Zdaje się ona opisywać rozterki, konflikty i napięcia, jakich doświadczamy w tym roku. Pandemia koronawirusa postawiła pod znakiem zapytania niemal wszystkie dotychczasowe pewniki ludzkiego życia, działania i planowania.

Papież Franciszek w swojej przejmującej homilii na pustym Placu Świętego Piotra powiedział: Ciemności ogarnęły nasze życie, wypełniając wszystko ogłuszającą ciszą i posępną pustką, która paraliżuje wszystko na swej drodze. Czuje się je w powietrzu, dostrzega w gestach, mówią o tym spojrzenia. Przestraszyliśmy się i zagubiliśmy. () Chciwi zysku daliśmy się pochłonąć rzeczom i oszołomić pośpiechem. Nie zatrzymaliśmy się wobec Twoich wezwań. Nie obudziliśmy się w obliczu wojen i światowej niesprawiedliwości. Teraz, gdy jesteśmy na wzburzonym morzu, błagamy Cię, zbudź się Panie!

Na wzburzonym morzu dryfuje także łódź Kościoła, osłabionego i upokorzonego z powodu grzechów i zaniedbań swoich synów, atakowanego z zewnątrz i od wewnątrz, odsądzanego od czci i wiary, skazywanego na marginalizację czy wręcz upadek.

Rozdarta jest również nasza Ojczyzna, w której rozwaga przegrywa z krzykiem, argumentację zastępuje obelga, gdzie umiera dialog, tak niezbędny dla odbudowania narodowej więzi. Jakże ciemne i zakryte wydaje się niebo. Razem z prorokiem Izajaszem wołamy do Pana: Obyś rozdarł niebiosa i zstąpił!

Benedykt XVI, jeszcze jako prefekt Kongregacji Nauki Wiary, w jednej ze swoich homilii adwentowych nawiązał do tego dramatycznego wołania proroka. Wskazał, że Bóg nie milczy, ale odpowiada nam przez swojego Syna Jezusa Chrystusa: Czyż nie widzicie, że już rozdarłem niebo? Wtedy, w godzinie krzyża, kiedy rozdarła się zasłona świątyni, została rozerwana także zasłona między niebem a ziemią. Sam Bóg ofiarował się wam poprzez Moje otwarte włócznią Serce. W godzinie krzyża rozerwałem niebo i rozrywam je wciąż na nowo w godzinie świętej Eucharystii. To jest Adwent, to jest nadejście. Przychodzę do was i daję się wam cały, tak blisko, że można Mnie dotknąć. Czy widzicie otwarte niebo? A my możemy pokornie odpowiedzieć dodaje kardynał Ratzinger Panie ulecz naszą wewnętrzną ślepotę, rozerwij także nasze serce, aby stało się widzące!

Bracia i Siostry! Otwórzmy nasze serca i wołajmy razem z Psalmistą: Powróć, Boże zastępów, wejrzyj z nieba, spójrz i nawiedź tę winorośl. Chroń to, co zasadziła Twoja prawica, latorośl, którą umocniłeś dla siebie. Już więcej nie odwrócimy się od Ciebie, daj nam nowe życie, a będziemy Cię chwalili.

Światło Eucharystii

Światło, które przyniósł Chrystus na ziemię, rozprasza ciemności naszych ludzkich dróg, wskazuje ścieżkę Bożej prawdy i miłości, przenika mroki cierpienia i śmierci.

Uwielbiam cię, blade światło pszennego chleba, w którym wieczność na chwilę zamieszka, podpływając do naszego brzegu tajemniczą ścieżką. Tak pisał młody Karol Wojtyła jeszcze przed przyjęciem święceń kapłańskich. W Pieśni o Bogu ukrytym wyrażał zdumienie, które miało Go nie opuścić aż do końca życia: zdumienie i wdzięczność wobec Boga za cud eucharystycznej przemiany chleba i wina w Ciało i Krew Chrystusa; podziw dla blasku bijącego od Chleba, który z nieba zstąpił, aby dać życie światu.

Wierny dziedzictwu wielkiego i świętego Papieża Kościół w Polsce realizuje trzyletni program duszpasterski zatytułowany Eucharystia daje życie. Jego zasadniczym celem jest pogłębienie wśród wiernych zrozumienia tej wielkiej tajemnicy wiary, będącej sercem i centrum życia chrześcijańskiego. W pierwszym roku program skupiał się na Eucharystii jako tajemnicy wyznawanej, w drugim koncentruje się na Eucharystii jako tajemnicy celebrowanej, natomiast w trzecim roku skierujemy naszą uwagę na posłanie i chrześcijańskie świadectwo.

Nowy rok duszpasterski i liturgiczny rozpoczynamy pod hasłem Zgromadzeni na świętej wieczerzy. Przedmiotem naszej refleksji i troski będzie takie sprawowanie Eucharystii, które pomoże nam przeżyć i zrozumieć jej duchową głębię wyrażaną przez zewnętrzne piękno i wierność zasadom liturgii Kościoła. Bowiem w sprawowaniu liturgii - jak napisał papież Benedykt - decyduje się przyszłość wiary i Kościoła.

Kościół w Polsce powinien dołożyć starań, aby zgromadzenie wokół ołtarza Eucharystycznej Ofiary stawało się dla jej uczestników spotkaniem z Osobą Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego. Należy pogłębić formację liturgiczną kapłanów i osób podejmujących posługi liturgiczne, promować kult eucharystyczny oraz modlitwę osobistą i wspólnotową przed Najświętszym Sakramentem. Nie zapominajmy, że liturgię sprawują także ci, którzy na mocy sakramentu chrztu czynnie w niej uczestniczą przez odpowiednie postawy, gesty, modlitwę i śpiew, słuchanie i milczenie. Wszyscy winni kierować się ustalonymi przez Kościół normami liturgicznymi, unikając tego, co zaciemnia jedność i przejrzystość liturgii.

Niech nowy rok liturgiczny, rozpoczynający się w pierwszą niedzielę Adwentu, będzie okazją do ożywienia życia religijnego parafii, będącej wspólnotą eucharystyczną. Ufamy, że po ustaniu pandemii znowu będziemy się gromadzić licznie na niedzielnej Eucharystii, aby chwalić Boga i budować jedność między sobą.

Zgromadzeni na Synodzie

Pandemia koronawirusa szczególnie boleśnie dotknęła Kościół jako wspólnotę, której istotnym zadaniem jest gromadzić ludzi w jedną rodzinę, spotykać się na modlitwie, zwłaszcza na Eucharystii, chwalić Boga i wychodzić na spotkanie z człowiekiem, zwłaszcza potrzebującym pomocy. Z powodu koniecznych obostrzeń sanitarnych nie mogliśmy odpowiednio uczcić setnej rocznicy urodzin świętego Jana Pawła II, byliśmy również zmuszeni przełożyć uroczystości beatyfikacyjne Kardynała Stefana Wyszyńskiego. W naszym Kościele lokalnym planowaliśmy rozpoczęcie obrad III Synodu Archidiecezji Lubelskiej, które także musieliśmy odłożyć. Ufamy, że w przyszłym roku uda się nam celebrować uroczystą Eucharystię otwarcia i przeprowadzić pierwszą sesję plenarną.

Aktualnie trwa faza przygotowawcza i konsultacyjna Synodu. Pragniemy podjąć refleksję w parafiach i wspólnotach nad kondycją naszego lokalnego Kościoła. Swoją pracę rozpoczęły komisje tematyczne. Dwie z nich przygotowały już materiały do pracy w zespołach parafialnych. Są nimi komisja Kościół w dialogu z kulturą oraz Duchowość i posługa kapłana.

Szeroko pojęta kultura jest dziełem ludzkiego ducha i poprzez nią człowiek odkrywa siebie jako istotę przekraczającą świat materialny. Z tej racji kultura stanowi naturalną przestrzeń spotkania ze światem wiary. Kultura niesie w sobie metafizyczne niepokoje człowieka, a zarazem jest językiem, w którym powinny się wyrazić ludzkie odpowiedzi na dar Bożego Objawienia. Nie może zatem w synodalnej refleksji zabraknąć namysłu nad kształtem dialogu z kulturą i obecnością wierzących w kulturze.

Naszą wspólną troską jest duchowość i posługa kapłanów. Na pewno kluczowy wkład w tę problematykę będą mieli duszpasterze, ale istotny będzie również głos ze strony osób świeckich. Z powodu spadku liczby powołań w niezbyt odległej przyszłości kapłańską posługę w naszych parafiach pełnić będzie mniejsza ilość księży. Razem musimy zatroszczyć się o to, aby nikt nie został pozbawiony spotkania z Bogiem w sakramentach świętych.

Jakże pilną sprawą jest w związku z tym modlitwa o powołania i kształtowanie klimatu, który sprzyja pozytywnej odpowiedzi na Boże wołanie. Kluczowe znaczenie dla podołania tym wyzwaniom ma gorliwość duszpasterzy, którzy już posługują w naszych wspólnotach. Bardzo potrzebna jest modlitwa o uświęcenie kapłanów, aby przez swoją pracę na wzór Dobrego Pasterza mogli oddać chwałę Bogu i prowadzić ku Niemu innych. Bardzo proszę, aby powyższe kwestie synodalne stały się przedmiotem spotkań parafialnych zespołów synodalnych jeszcze w grudniu tego roku. Obostrzenia sanitarne utrudniają przeprowadzenie spotkań, ale możliwe jest przecież wykorzystanie łączności internetowej. Wielu z nas korzysta z tej technologii na przykład w życiu zawodowym. Niech zostanie ona wprzęgnięta także w to ważne wspólne dzieło, jakim jest synod. Internet pozwala każdemu włączyć się w prace synodalne. Dlatego bardzo dziękuję wszystkim, którzy nadesłali swoje opinie do komisji głównej synodu, bądź przekazali je przewodniczącym zespołów parafialnych. W dalszym ciągu możliwe jest zabieranie głosu. Odpowiedni adres poczty elektronicznej znajdziemy na stronie internetowej synodu.

Ważna jest modlitwa w intencji synodu, zarówno ta osobista, jak i podejmowana we wspólnotach. Ona nam przypomina, że prace synodalne nie są tylko ludzkim dziełem, ale przede wszystkim wsłuchiwaniem się w głos Ducha Świętego. To On kształtuje w nas dojrzałą wiarę i uzdalnia do dawania świadectwa o Jezusie Chrystusie. Potrzebujemy pomocy Ducha Świętego, aby dobrze rozeznać wyzwania, przed którymi staje nasz Kościół. Jemu chcemy powierzyć cały synodalny wysiłek, aby postawione diagnozy i podjęte decyzje odpowiadały zamiarom Pana wobec naszej wspólnoty diecezjalnej. Z Nim chcemy budować Kościół, który będzie szkołą i domem komunii. W odczytanej dzisiaj Ewangelii, przeznaczonej na pierwszą niedzielę Adwentu, aż cztery razy jest mowa o czuwaniu. Czuwać w kontekście Adwentu to znaczy być gotowym na przyjście Chrystusa. Ta postawa objawia się w cierpliwości i poddaniu się woli Bożej, w mocnej wierze i ufności, że Boże działanie będzie w naszym życiu o wiele skuteczniejsze niż wszelkie nasze wysiłki. Postawa czuwania pozwala nam dobrze przygotować się na Święta Bożego Narodzenia i do ostatecznego spotkania z Bogiem w chwili naszej śmierci, kiedy skończy się adwent naszego życia i rozpocznie wieczność.

Na drogę owocnego czuwania adwentowego wszystkim z serca błogosławię

Wszystkim Parafianom życzymy by ta właśnie prawda przepełniała Waszą codzienność.

Niech blask, który bije od Zmartwychwstałego opromienia Wasze życie, przepełniając je wzajemną miłością i radością.

Niech siła, która odsunęła głaz i zwaliła z nóg żołnierzy, w Waszym życiu odsuwa od Was wszelkie niebezpieczeństwa i problemy...

Niech odwaga pierwszych świadków Zmartwychwstania Jezusa, będzie i Waszą odwagą i pozwoli z ufnością patrzeć w przyszłość.

Zdrowych i spokojnych pełnych zadumy Świąt Zmartwychwstania Pańskiego.